اخبات و انکسار

اخبات و انکسار باطنی است که انسان را به وصال رحمت حق می رساند. اگر روزى به ما بگویند آیا حاضرى نبى یا امامی را بکشى؟ جواب ما منفى است و حتى از این سؤال، وحشت هم مى کنیم. احساس مى کنیم که این گناهان، گناهان ما نیست و بین ما و آنها، حائل ها و واسطه هاى زیادى وجود دارد. اما حقیقت این است که انسان از هیچ یک از ذنوب و سیئات و گرفتارى ها دور نیست؛ آدمى با هیچ یک از اینها فاصله اى ندارد.

اعتقادم این است که ما هنوز در فضاى این گناهان قرار نگرفته ایم. هنوز مجبور نشده ایم که به خاطر محبوب هامان دست به هرکارى بزنیم. همه فرعونیم، فقط مصرهاى ما کوچک و بزرگ مى شود. من در محدوده خانه ام، مادر و پدرم، فرزند و عیالم، فرعونى هستم و «أَنَا رَبُّکُمُ الاعْلى» را در آن حد دارم و در این زمینه قدم برمى دارم.
ما باید این حالت را براى خود تصور کنیم که ممکن است در همین مجلس، شرایط طورى شود که تصمیم بگیریم ولىّ خدا را تکه تکه کنیم.

اگر این معنا را از خود دور ندیدیم، این سؤال مطرح مى شود که پس چه چیزى ما را سر پا نگاه مى دارد و به ما استقامت مى دهد؟!