ایده آلیسم آلمانی

ایدئالیسم آلمانی، نام جنبشی در فلسفه آلمان است که در دهه هشتاد قرن هجدهم میلادی آغاز و در دهه چهل قرن نوزدهم پایان یافت. مشهورترین نمایندگان این جنبش، کانت، فیشته، شلینگ، و هگل هستند. هرچند تفاوتهای بزرگی میان این چهره هاست، اما همگی در پذیرش ایدئالیسم، مشترکند. ایدئالیسم استعلائی کانت، آموزه فلسفی معتدلی درباره تمایز میان پدیدارها واشیاء فی نفسه بود، که مدعی بود متعلقهای شناخت انسان، پدیدارهایند و نه اشیاء فی نفسه. فیشته، شلینگ، و هگل، با تبدیل ایدئالیسم استعلائی کانت به ایدئالیسم مطلق این دیدگاه را به افراط کشاندند.

اهمیت ایدئالیسم آلمانی در این است که دربردارنده برداشتی نظام مند از همه بخشهای فلسفه است؛ از جمله: منطق،مابعدالطبیعه، و شناخت شناسی، فلسفه اخلاق و سیاست، و زیبایی شناسی.