حجت‌الاسلام استاد علی صفایی

مرحوم استاد علی صفایی در سال ۱۳۳۰ ه.ش (۱۳۷۰ ق) در بیت علم و تقوا و در مهد دانش، در شهر مقدس قم چشم به جهان گشود. پدرش حضرت آیت الله آقای شیخ عباس صفایی حائری(ره) از افاضل علمای زمان خود به شمار می رفت.پدر بزرگش مرحوم آیت الله العظمی آقای حاج شیخ محمد علی صفایی حائری قمی،از فحول علمای نجف و از شاگردان آیات عظام:مرحوم آیة‌ الله آخوند ملا محمد كاظم خراسانی (ره) صاحب كفایة‌ الاصول، و مرحوم آیت الله آقا سید كاظم یزدی (ره) صاحب عروه بود ،كه به دعوت مرحوم آیت الله حائری یزدی، بنیانگذارحوزه علمیه قم،از نجف به قم هجرت نمود وعهده دار تدریس و تربیت طلاب شد.مرحوم صفایی پس از اتمام تحصیلات ابتدایی به فراگیری علوم اسلامی پرداخت.
وی ادبیات و بخشی از سطح را نزد مرحوم حاج شیخ نصرت میانجی و استاد بزرگوار آیت الله جلیلی آموخت. شرح لمعه را نزد شهید محراب مرحوم آیت الله مدنی و آیت الله میرزاابوالفضل موسوی تبریزی وآیت الله موسوی اردبیلی، كتاب رسائل را نزد حضرت آیت الله آقای حاج سید مهدی روحانی و مكاسب و كفایه را نزد آیت الله ستوده (ره)،آیت الله میرزا حسین نوری و آیت الله فاضل لنكرانی فراگرفت.اساتید او در درس خارج فقه و اصول، حضرت آیات عظام آقایان مرحوم محقق میرداماد (ره) و حاج آقا مرتضی حائری(ره) و مرحوم پدرش آیت الله حاج شیخ عباس صفایی حائری بودند.
در هیجده سالگی،نخستین كتابش را با عنوان»مسوولیت و سازندگی« به نگارش درآورد؛كه به واقع،شالوده و ساختار تفكرش، بر این پایه استوار گشت.در این كتاب،»تربیت و سازندگی« را نخستین نیاز انسان و زیر بنای حركت او بر می شمارد.
بیش از سی اثر مكتوبی كه از او در زمینه های دینی،تربیتی،نقد و شعر بر جای مانده، از گستردگی و عمق مطالعات و تتبعاتش حكایت می كند. غالب كتابهایش با نام »عین.صاد« منتشر می شد؛كه مخففی از نام و نام خانوادگی اش بود.

در سحرگاه ۲۱ تیرماه ۱۳۷۸ ، در راه زیارت مولا و محبوبش، امام رؤوف،حضرت رضا(علیه السلام) ـ كه نزدیك به سی سال، ماه های عمر خود را با آن حضرت آغاز می كرد ـ به دیدار حقیقی نایل آمد و در سانحه تصادف همراه با دوستان و یارانش زائر همیشگی ثامن الائمه (علیه السلام) گشت.